St. Gilles

Dinsdag, 10 juli 2007

Dag 57


We zijn vanmorgen gaan afrekenen in de Capitanerie in Aigues Mortes. Even 23 Euro achtergelaten voor een nachtje. Maar we lagen dan ook wel chique bij een verlichte vesting met toren. Gisteren stond de spoorbrug nagenoeg de hele dag open. Toen wij wilden vertrekken was hij dus dicht en bleef dicht. Dan maar niet langer wachten en een omweg van een kilometer of vijf gemaakt. Einddoel is St. Gilles. Onderweg zien we Schotse Tony nog liggen. Het probleem met zijn motor is inmiddels opgelost. We drinken samen een Pelforth op de goede afloop en Fini en ik gaan weer verder. In St. Gilles ligt het nagenoeg vol. We vinden met veel persen nog een plaatsje tussen twee grote boten. Het liggen is hier standaard achteruit en tegen elkaar aan. Met behulp van een vriendelijke Engelsman op de kant, Fini op de boot, de boegschroef voorin, ging het met windkracht 5 schuin op de kop in een keer goed. ( Hier zou applaus moeten klinken maar dat gaat helaas niet). Kijk hier maar niet op een krasje meer of minder, want dan wordt je gek. Hier naartoe komen met een nieuwe boot staat gelijk aan zelfvernietiging. Maar vastmaken is dan ook weer geen probleem, want we liggen uiteindelijk gewoon gekneld tussen twee andere boten. We informeren bij de havenmeester naar de stand van de Rhone. Mijn sombere verwachting wordt nog overtroffen. Toen wij kwamen afzakken, was het tamelijk laag water met een doorvoer van 800 kubieke meter per seconde. Dit is in de 3 weken dat wij in de Midi rondvoeren opgelopen tot 2800 kubieke meter. Daar komt een groot vrachtschip nog niet tegenop. Een van onze Engelse buurmannen heeft geprobeerd naar Avignon te komen, maar is vanzelf weer terug komen drijven vanwege de stroom. Een ander ligt al drie weken te wachten op betere tijden. Dus, we boeken meteen maar voor een week een plekje in de haven en maken van dan hieruit een prettige vakantie. Wie dus even langs wil komen, kan de komende week terecht. Kun jij komen genieten van een bordje met 6 escargots in de knoflook voor 1,49 euro. Of van de beroemde gerookte kip (bekend bij de Patman). Of lekker frisse fromage blanc met poedersuiker. Of pannekoeken met Nutella. Of Serano ham. Of van het vuurwerk in het weekend. Of van de stierenspelen (geen gevechten !!!!).

Woensdag, 11 juli 2007


Dag 58


Ja hoor, we staan om 7 uur op. Want we gaan met de bus van 8 uur naar Nimes. Dus even kaartjes kopen. Dat is 80 eurocentjes per persoon per rit. Daar kun je toch niet voor autorijden. Omdat we te vroeg zijn drinken we nog een lekkere espresso in een voor dit uur toch al redelijk volle bar voor 1,20 per stuk.
Dan naar Nimes. Daar ben ik 20 jaar geleden al eens geweest. Ik herrinner me alleen de Arena en een prachtige tuin. We treffen het want er een gezellige braderie met echte standwerkers. Fini kan de verleiding niet weerstaan en gaat even shoppen in een Esprit-winkeltje. We bezoeken natuurlijk de Arena, het oude Maison Carré met een 3d-film over Nimes, een museum met stoffen - tentoonstelling en beklimmen in de beroemde Jardin de la Fontaine een helling, waardoor we een prachtig uitzicht hebben. We lunchen in het park een ordinair menuutje voor veel te veel geld . Daarna bekijken op nadrukkelijk verzoek van Fini nog het leven van een beroemde, jong overleden toreador in het stierenmuseum. In het voorbijgaan wordt ik heel vaak getrakteerd op veel vreselijk en vleselijk goed verzorgde vrouwen, helaas soms met het hoofd in de wolken gehuld. Ik heb de indruk dat er hier wat meer gerookt wordt dan normaal, zeker door jonge meisjes.
En iedereen flikkert zijn restanten van zijn verslavingsstokjes gewoon op de grond. Kwestie van opvatting lijkt me zo. Net terug op de boot krijgen we nog bezoek van een Nederlands echtpaar, Cees en Evelien. Gisteren zijn ze al een praatje komen maken. De man heeft al een paar ziekenhuizen bezocht in verband met knobbeltjes. Vandaag is hij gescand. Morgen krijgt hij de uitslag. Bovendien heeft hij motorpech, kapotte koppakking. En dan kunnen ze ook nog niet met de boot naar huis vanwege de hoge Rhone-stand. Desondanks blijven ze redelijk optimistisch. Veel geluk, lieve mensen. We duimen voor een goede uitslag.


Donderdag, 12 juli 2007
dag 59

Vandaag dacht Fini even te kunnen luieren. Althans dat had zij zo gepland. Totdat ik het idee opvsatte om Arles te bezoeken. Omdat er geen bus die richting uitgaat, wil ik met de fiets. Fin beslist om moverende reden om mee te gaan. Dat is op de kaart 17 kilometer fietsen. Nou is dat dan ook maar een kaart, want we zijn een tijdje St. Gilles uit, staat er plotseling een bord met nog 18 kilometer. Op zich geen ramp, ware het niet dat de laatste 7 kilometers op de kaart autoweg blijken te zijn en we dus een eind om moeten fietsen bij 34 graden. Alles bij elkaar dus zo'n 23 kilometer enkele reis. Arles is nog net als vroeger een toeristenstad. Wel met een mooie oude arena, kathedraal, mooie tuinen, gezellig oude binnenstad, mooie riviergezichten op de Rhone ( die overigens nog vreselijk hard stroomt) en veel verwijzingen naar Vincent van Gogh.
We willen nog wel even met een stoomtreintje langs de bergen, maar zien hier bij nader inzien toch maar vanaf omdat er geen stoomtrein loopt, maar een ordinaire fabrieksdieselloc met wat oude houten toeristisch beschilderde wagons en de trein volgens een Belg ook nog voornamelijk door industriegebied loopt.
Dus op het gemak terug naar St. Gilles. Als beloning voor de fietsprestatie gaan we eten bij een Logis de France hotel. Dat is volgens mijn bescheiden ervaring altijd goed en dat was dus ook nu weer zo. Saillant detail. Vooraf heb ik vissoep gegeten. Daar krijg je dan normaal rouille ( heel pikante mayonaise), geroosterd stokbrood en kaas bij. Maar nu lagen er ook nog 3 vette tenen knoflook bij. Ik heb er dus meteen maar 2 in stukjes gesneden en in de soep verwerkt. Desondanks ben ik 's avonds toch gestoken door wat gemene muggen. Ik ben benieuwd of er morgen nog iemand naast me wil staan. Er werd overigens een opvallend goede witte wijn van het domein Picpoul uit Meze aan de Etang de Thau geserveerd. Moet ik even onthouden. Bijzonder lekker, mooi droog, lange smaak in de mond, geen vreemde fruitsmaakjes maar echte wijn, zeer fris, bijna ziltig. Zeker goed gekoeld erg smakelijke wijn bij vis.



Vrijdag, 13 juli 2007
Dag 60

De dag voor het grote feest in Frankrijk. We doen het zeer rustig aan. Veel te warm om je druk te maken. Fini poetst en wast de boel. Ik ga even voor een lang weekend inkopen doen. Cees komt nog even langs. Hij heeft slecht nieuws gekregen en moet vlot naaar Nederland voor behandeling. Hij heeft besloten om de boot dinsdag op transport te zetten en zelf met het vliegtuig terug te keren. Heel vervelend. We wensen hem veel sterkte en dat hij maar snel helemaal beter mag worden. De havenmeester heb ik nog even gevraagd of hij niet een mecaniciën wist. Ik verlies op voor mij onverklaarbare wijze koelwater. Na 25 uur varen bijna dreikwart liter en ik zie niet waar het blijft. Voordat we de Rhone op gaan wil ik toch even zekerheid. We liggen hier nou toch. De havenmeester adviseert mij even te wachten tot maandag. In verband met de feestdagen is er niemand bereikbaar. En maandag komt meneer Jean Kloot of zo iets in de haven en die weet het wel. In de namiddag gaan we naar de arena waar stierenspelen worden gehouden. Een paar athletische mafkezen mogen voor geld proberen een rozetje, dat met elastiek tussen de horens van de stier zit, weg te pakken. Dat gaat natuurlijk niet zo maar. Dat geschiedt in volle sprint terwijl ze achtervolgd worden door de boze bully. Geweldig om die makkers behendig op het juiste moment over de bijna manshoge omheining te zien springen. Hilariteit natuurlijk als de stier er ook in slaagt over de omheining te klimmen om de achtervolging voort te zetten. Leuk om te zien, en dat zonder een keer een stier pijn wordt gedaan. En er wordt geapplaudiseerd voor de stier als hij zijn werk goed heeft gedaan. 's Avonds is er natuurlijk een vuurwerk, dit keer boven op het gemeentehuis. Aansluitend is er bal voor het volk en speelt er een geweldige showband, die binnen de vijf minuten jong en oud aan het dansen heeft.


Zaterdag, 14 juli 2007
Dag 61

Op deze voor de Fransen zo heuglijke dag doen we even helemaal niks. Behalve genieten. We gaan in de namiddag op visite bij Cees en Eefje. Zij hebben alles voor de terugreis rond. Om vijf uur is het weer feest in de arena. Dezelfde spelen als gisteren. Om half acht 's avonds is er Abbrivado Bandido. Hierbij worden stieren naar de arena gebracht. Dat gaat tussen cowboys ( waaronder ook twee vrouwen) op witte paarden van de Camargue, die vaak schuin tegen elkaar hangen om de beesten op te sluiten. En dan gaat het zo hard als de stieren kunnen rennen. Moedige paarden, behendige ruiters en drieste stieren, het ziet er wel spectaculair uit en het laat een knap staaltje rijkunst zien. De route is voor het grootste deel afgezet met zware hekken. De plaatselijke jeugd probeert uiteraard de stieren tussen de paarden uit te trekken door aan horens en aan staart te gaan hangen. Als het lukt en de stier komt los, is het rennen geblazen. Zeker voor de toeschouwers, die op de weg en niet achter de hekken staan. Dat is wel leuk en spannend. Ik heb een paar leuke kiekjes kunnen schieten, niet vanachter de hekken natuurlijk. Alles bij elkaar een heel leuk feestje.Het was misschien nog wel een ideetje om dit in Noorbeek te introduceren. Iets voor de ''buurkes''??? Maar ja, jij en je paard moeten beiden wel lef hebben, je moet zeer goed kunnen rijden, je paard moet goed luisteren, je zit bijna constant half achterstevoren om de stier in de gaten te houden en je moet een stevige stier hebben die goed en lang kan rennen.


Zondag, 15 juli 2007
Dag 62

Deze dag staat eveneens in het teken van de vakantie. We bezoeken de gezellige plaatselijke markt en kopen er wat verse groente, meloenen, fougasse ( een plaatselijke lekkernij, lijkt op een sauzijnenbroodje), en een zonbikini voor Fini. Na de siësta is het weer rustig aan beginnen met een drankje onder de bimini. Zo'n zonnehemeltje is toch geweldig. Eefje komt wat boeken brengen. En zo sudderen we de avond in, waarbij het lekker afkoelt tot 26 graden. Poeh, poeh. Van het thuisfront horen we, dat het in Nederland ook eindelijk wat warmer is. Nou, wij boeken in ieder geval nog een weekje bij. Het is hier heel gezellig, de zon schijnt, de koelkast snort af en toe, de Rhone stroomt nog verrekte hard, het is hier een waar vakantie-oord, dus blijven we nog even. Dit ondanks het feit dat onze boot dagelijks bescheten wordt door een horde van 200 boerenzwaluwen, die zich op 25 meter afstand onder de daken van schuren razendsnel voortplant.
Wel leuk trouwens als je zo'n bende lekker ouderwets op de telefoondraden ziet zitten, als waren ze een grote notenbalk.


Maandag, 16 juli 2007
Dag 63

Vandaag is het wasdag voor Fini en motorinspectie-dag voor mij. Ik spreek meneer Jean Kloot ( kan natuurlijk ook Jean Claude zijn) aan over mijn koelprobleem. Die tovert uit een boot een Franse dieselmonteur, die mij met een hoop woorden verteld dat hij wel eens komt kijken. Dan wordt het weer veel te warm om iets te doen, behalve veel drinken. Relaxen is het motto. Lekker lui liggen lezen of slim sudoku spelen. En vooral uit de zon blijven. Carpe diëm, oftewel pluk de dag. De monteur denkt hetzelfde, komt nog rond het middaguur een keertje richting boot lopen, zegt vriendelijk goedendag en verdwijnt vervolgens door een tunneltje in het niets. Uit doorgaans welingelichte bronnen verneem ik dat de onderhavige monteur in dienst is van een bedrijfje dat gevestigd is in een bedrijfje in een zijstraatje achter de tunnel. Ik ga op zoek. Het bedoelde bedrijfje bevindt zich inderdaad in de beschreven zijstraat. Alle luiken zijn echter dicht en het geheel ziet er uit alsof het pand voor de eeuwigheid is gesloten. Welnu, waarde lezer, de schijn bedriegt hier in de Midi de werkelijkheid. De siësta wordt hier ten volle gerespecteerd. Enkele uren later blijkt het ''atelier fluviale'' de metalen schuifdeur weer te hebben geopend. Na enig zoekwerk blijkt, tussen stapels boten, iets wat dat ooit geweest is, dingen die het nooit zullen worden en bergen ondefinieerbaar materiaal, in een hoek van de loods een schaftkeet te staan. De bezetters van de keet blijken de knecht alsmede zijn baas te zijn. Na mijn verhaal nogmaals te hebben aangehoord, onstaat er met een zeer somber gezicht een geanimeerd gesprek tussen de twee vaklui. De keiharde conclusie is uiteindelijk dat er maar eens naar gekeken moet worden. Na enig aandringen mijnerzijds wordt de term ''eens'' door de baas nader aangeduid met '''s anderendaags om zeven uur 's morgens'', om door de knecht onmiddelijk te worden gewijzigd in acht uur 's morgens. Dus heb ik de tijd tot 9 uur 's morgens om uit te slapen.


Dinsdag, 17 juli 2007
Dag 64

Dacht ik uit te slapen tot 9 uur. Mooi niet dus. Fini heeft recentelijk in een boek over Varen in Frankrijk gelezen, dat iemand 's morgens om 7 uur geschut zou worden, maar hij werd in werkelijkheid om 6 uur uit zijn bed geklopt, met het verzoek op te schieten. Mijn met bewijzen gestaafde bewering dat ik toch wel ernstig twijfelde aan de juiste weergave van dit verhaal mocht niet baten. Ik moest om 7 uur reeds het al zeer warme nest uit, want de goede man i.c. De monteur vroeg zou kunnen komen. Til ik me met moeite uit mijn bed, kruip op handen en voeten met nog half geblindeerde ogen naar WC annex toiletruimte. Doe mijn behoefte, maak me mooi en fris. Voor dat laatste wil ik dan nog wel rijkelijk gebruik maken van deodorant, ware het hiet dat ik halverwege deze aktie een opmerkelijke lavendelgeur bespeur en ik moet constateren dat ik WC-verfrisser onder mijn armen heb gespoten. De monteur kwam dus inderdaad, ruim na het ontbijt buiten, niet om acht uur maar tegen negenen. En niet alleen, maar compleet met zijn baas. De generale repetitie van het theaterstuk in het atlelier een dag daarvoor werd nog eens dunnetjes overgedaan, elke resultaat van onderzoek werd nadrukkelijk door beide vaklui besproken, alle mogelijkheden nagegaan. En plots het Eureka. Althans in het Frans. De goede man had gevonden, dat de schroef van de aftapplug van de koelvloeistof los zat. Hij kon deze meer dan anderhalve slag zonder moeite los draaien. Hierdoor drupte volgens zijn verklaring de koelvloeistof op de warme uitlaatslang, verdampte deze meteen door de warmte en ..... dat was het. Zichtbaar trots over hun prestatie en oplossend vermogen en diep onder de indruk van mijn complimenten, kwamen ze tot de conclusie, dat ik niks hoefde te betalen. Dat koste me met alle plezier dus een flinke fooi. En wie zegt nou nog, dat Fransen maar wat aanklooien, onvriendelijk zijn, niet bereid zijn om te helpen, geen vakmensen zijn. Ik vind het een geweldig volk. Fransen ... Chapeau en houwe zo. Kunnen die Hollanders nog wat van leren. Later op de morgen blijkt plots een armpje van mijn bril een zelfstandig leven te zijn begonnen. Het schroefje blijkt zoek te zijn. Dus maar naar de plaatselijke brillenman. Dat blijkt dus een razendschone vrouw te zijn, maar die kan er ook niks aan doen want zij is zo geboren. Zij zoekt met resultaat vijf minuten naar een schroefje voor een 20 jaar oude bril. De glazen worden opgepoetst. Kosten zero euro. Daar heb je het weer, denk ik dan. Loop ik door de vieille ville te wandelen. Zie ik een schoonmaker met borstel, zeker drie minuten lang 5 blaadjes bij elkaar vegen. Later in de middag, rond komen we een ander tegen, die al leunend op zijn borstel kennelijk diep en lang nadacht over de eenvoud en veelvoud van het leven. Geweldig. Ik ontdek en passant ook nog een Internetcafe bij de kathedraal ( kosten 1 euro per uur !!!! internetten). Tussen de middag gaan we weer lekker lunchen. Dat mag wel wat kosten, na zo'n meevallers. We eten in het Cafe de la Gare en trekken per persoon 10 euro uit . Genieten van een voorgerecht ( buffet naar keuzen of zalmtaartje), grillade met rijst ( waarbij Fini haar portie met mij ruilt omdat er te veel vlees op zit), een nagerecht en een halve liter wijn erbij voor ons tweeën. ( Uitdaging aan Maastrichtse uitbaters: probeer dit eens met dezelfde kwaliteit). Lekker dus, niet duur, geen inkopen hoeven doen en geen afwas. Vive la France. En dan nog een dienstmededeling: zij die geïnteresseerd zijn in onze uiterlijke verschijning, kunnen ons wellicht in levende lijve aanschouwen, als a.s. Donderdag te TOUR de FRANCE ongeveer 50 meter langs de haven over de brug raast en wij staan te kijken. Opnemen dus en de doortocht door St. Gilles goed analyseren. Kijk uit naar de alom bekende zwarte SOTEC-petten.