Aigues Mortes

Woensdag, 4 juli 2007

dag 51


Genoten van Narbonne gisteren. Lekker gegeten trouwens op een gezellig terrasje. Mooie stad. Terug in de haven minder genoten van een Engelsman met een huurboot, die vlak voor ons en naast een terras van het restaurant urenlang de motor liet draaien om stroom te genereren. Veel fatsoen hebben de meeste Engelsen sowieso al niet. Let eens op hun keihard geklets in restaurants, terrassen e.d. En hun gedragscode tijdens het varen is ook al niet veel soeps, maar dit sloeg toch alles. Twee dagen geleden flikte, toevallig ook een Engelsman, hetzelfde in een haven. Enfin, toen de would-be-gentleman om half elf zelf te bed ging en dus de motoren uitzette, kreeg hij van het hele terras en een aantal bootbezitters een daverend applaus en een hoop commentaar. En dat was nou weer wel leuk.
Vandaag varen met een straffe wind en 26 graden we naar Capestang. Een piepklein plaatsje, maar wel met stroom. We arriveren al voor de middag en kunnen nog even naar de markt voor verse groente en pikken een terrasje ( compleet met schommelbank) op de markt. Na de middag nemen we de bus naar Beziers. Ook dit is een heel gezellige stad met een leuk centrum, mooie tuinen, boulevards en een prachtige kathedraal. We besluiten bij deze om de 49 meter hoge toren te beklimmen en ik zal je verklappen, dat zijn toch verrekte veel trappen. Maar we worden beloond met mogelijkheid om foto's te nemen vanaf een hoog bordes in de kerk en een schitterend panorama vanaf de trans. Daarna is het nog even stad-ten en de laatste bus naar het gehucht Capestang weer terug.
Morgen is het vroeg dag, want we willen met de eerste schutting door de 7-trap van Fonseranne.


Groeten van de Kobold



Donderdag, 5 juli 2007

dag 52


We vetrekken vandaag om half zeven. We willen namelijk vroeg door de 7-trap van Fonseranne. En dat kan alleen tussen half negen en half tien in de morgen. Na de afvaart komen we echter bij nadere bestudering van de kaart nog een tunnel tegen. Was ik helemaal vergeten. Die tunnel heeft om beurten eenrichtingsverkeer. En je kunt er gif op innemen dat de Fransen pas om 9 uur de doorvaartlichten aanzetten. We gokken het erop. Misschien mogen we met beroepsvaart mee. Hallelujah kameraden, landgenoten zet hem op. Wie schetst onze verbazing: er zijn helemaal geen lichten en er is geen tegenligger te bekennen dus gewoon doorvaren. Leermoment: schrijf alle ogenschijnlijk onzinnige informatie over het varen meteen in het vaarboek erbij. De wind begint weer op te komen. Die heet hier overigens niet Mistral maar Tramontana. Knoerharde wind bij een temperatuur van 25 tot 30 graden. We komen rond 9 uur in Fonseranne aan en kunnen meteen met nog 3 huurbakken naar beneden schutten. Op zich verloopt alles prima, behalve dat een nog iets flinker dan mij uitgevallen Oosterbuur met zijn 15 meter schip tegen mij aan dreigt te knallen. Een dreigend harde fluit, bekend uit vroeger tijden bij mijne kinders, en een uitgestoken been beperken de schade tot een redelijk te incasseren boems. We meren af in een haven van verhuurder Blue Crown, achter Portiragnes. Dat wordt wel achteruit met de achterkant tegen de houten steiger afmeren bij een windkracht van ongeveer 4, 5 of 6. Ogenschijnlijk verloopt de operatie prima, behalve dat we bij een laatste 10 centimeter verrast worden door een geknars en gekraak van jewelste. De boot zinkt niet meteen, dus leggen we koelbloedig eerst even vast en checken de averij. Deze blijft beperkt tot een achterlicht dat in plaats van 1 decimeter dik, plots nog maar 1 centimeter dik is. Bovendien heeft het een vorm aangenomen, waardoor het op z'n minst een opvallende plaats in een museum voor moderne kunst verdient en daar zeer zeker goede kritieken zou verwerven vanwege de originele vormgeving. Een schuldvraag is er niet want de kapitein heeft het natuurlijk altijd gedaan. Fini wil bij deze opgemerkt zien, dat door haar ''manmoedig'' optreden, inzet van alle kracht en bliksemsnel handelen in deze, een ramp zoniet nog erger is voorkomen. Tevens moet worden vermeld, dat zij zich afvraagt, welke idioot zijn heklicht nou vastmaakt, helemaal achter aan de trap. Honi soit, qui mal y pense. Ik vind zelf, dat hier art. 1 van het boordreglement aan de orde is, namelijk dat de kapitein altijd gelijk heeft, zodat deze kwestie voorgelegd zal moeten worden aan de admiraliteit.
In de haven is alle comfort aanwezig. Stroom, water, douche, wasserij, mini-market, terras, pizzeria, en een zeer lieve, goed uitziende, zelfs nederlands sprekende ontvangstjuffrouw staan tot onze beschikking. We liggen hier midden een een natuurgebied en 2 kilometer van de zee. Niks te klagen dus. Maar dat wordt dus wel helemaal op z'n Nederlands : naar de zee fietsen. De wind is meteen even gaan liggen. Dus dat is lekker lang lui liggen luiwammessen in de zon, zand en zee. Lekker strand overigens. De dames moeten zeker 50 meter lopen, voordat ze kunnen doen wat ze hoognodig moeten, zo ondiep is het hier. En er zijn geen scherpe rotsblokken of schelpen onder water. Kortom, lekker uitstekend zeetje voor groot en klein.
De zand in elke lichaamsplooi (vooral onder de de badkleding), in haren, oren en tussen de tenen nemen we maar voor lief. De zoutvlekken in de zwembroek horen erbij. Kortom, dit is weer het echte vakantiegevoel, bekend van Nederland, maar dan een paar graadjes warmer. En het zout en zand, dat moet er maar vanaf worden gespoeld onder de zeer royale ruime douche.
Roger M. belt nog. Die staat in Valence met de auto en boot. Die komt lekker vanuit de regen niet in de drup maar in de zon. We wensen hem en Sylvia en kroost een lekkere snelle zon- en vaarvakantie.

Groeten van de Kobold


Vrijdag, 6 juli 2007

dag 53


Gisteravond laat was het nog even spannend. Rond elf uur zijn we gaan douchen. Fini kwam wat later. Lekker fris het zout ervan afgespoeld, ben ik lekker op het achterdek gaan zitten. Van een nabijgelegen camping kwam lekkere life-muziek. De wijn was goed. De hemel vol met sterren. Het douchen van Fini duurde wat langer dan gebruikelijk, doch verder geen reden tot ongerustheid. Na een half uurtje was ze er echter nog niet. Dat was toch wel vreemd. Ik al eens op het pikdonkere weggetje naar de 50 meter verder gelegen badgelegenheid gaan kijken, hoor ik iemand in de verte herhaaldelijk hard roepen. Dan toch maar eens gaan kijken. En jawel hoor. Had een of andere Franse joker het ijzeren hek voor toiletgebouw afgesloten. En Fini dus achter de tralies. Er was niemand van de beheerders meer te bekennen. Een verkenning rond het gebouw leverde geen ramen of bruikbare ontsnappingsmogelijkheid op. Bij nadere bestudering van het hek viel mij op dat boven het hek en het plafond een ruimte zat van een centimeter 20. Nou ben ik vroeger eens met speleoloog op stap geweest in een grot bij Tilff. Toen heb ik geleerd en aan den lijve ondervonden, dat als je hoofd door een rotsspleet past, de rest van je lijf er ook altijd doorheen kan. Dat zou dus de oplossing kunnen zijn. Met vereende krachten werd Fini door spijlen van het hekwerk omhoog getild. Haar hoofd paste gelukkig door de opening, dus voor mij was de verlossende operatie al geslaagd, ware het niet dat een vrouw iets anders is gebouwd. Datgene, wat kamelen achter op hun rug hebben, en Fini dus aan de voorkant, probeerde de reddingsaktie nog te verhinderen c.q. te vertragen. Of ze de handel even heeft kunnen intrekken weet ik niet, maar op een gegeven moment kwam ze er toch doorheen en hoefde ze niet de nacht alleen door te brengen in de douche. Een stevige borrel werd ingezet als bijkomertje. Het blijkt dat we er in echt vervelende situaties er samen altijd goed uitkomen en dat is toch ook weer een goed gevoel. Ondanks alles hebben we besloten toch nog een dagje te blijven liggen en de buurt verder te verkennen of er weer een dagje zee van te maken. We slapen lekker lang uit en gaan daarna met de fiets op stap. Lekker fietsen op smalle weggetjes, soms met schaduw van bomen. We vangen in ieder geval wat rijwind, want het is snikheet onder een nagenoeg wolkenloze blauwe hemel. Lunchen doen we aan de zee met lekkere mosselen. Daarna fietsen we naar Vias, pikken een terrasje en bekijken het oude centrum. In Vias willen we naar het strand. Bij nader inzien doen we dat dus toch maar niet want het is daar net Cadzand in de grote vakantie. Bovendien is het bloedheet. We fietsen dus maar terug naar de boot en gaan lekker liggen luieren. Met een ijskoude pils is het genieten geblazen. Ook van de nieuwe boothuurders. Deze krijgen voor het vertrek een instructie over varen. Dat betekent dat iemand van de maatschappij de boot demonstreert hoe je de boot vooruit weg vaart en achteruit weer aanlegt. Hij doet een keer voor hoe je de boot moet vastmaken. De huurder tekent een verklaring dat hij instructie heeft gehad. De trossen gaan los en hup daar gaat ie, zonder ooit eerder een roer in zijn handen te hebben gehad. Dat verklaart meteen het gestuntel van de huurbakken. Maar wij hebben het goed, met de gekoelde pils nog beter.



Zaterdag, 7 juli 2007


dag 54

Vandaag is de grote dag voor Erwin en Nancy. Ze trouwen vandaag. Veel geluk en plezier samen. Wij gaan verder. Zonder te trouwen. Maar dat is ook leuk. We verlaten vandaag het Canal du Midi. Vaarwel, mooie streek, zingende krekels in de bomen, prachtige vergezichten, romantische vaarweg in het bos, lekkere restaurants, verlokkende wijngaarden, antieke dorpjes, imposante steden, sfeervolle kerkjes, klassieke bruggetjes, vriendelijke mensen, bloedstollend mooie vrouwen, wellicht tot een volgende keer. Dank je wel dat ik hier te gast mocht zijn. Mijn grote wens is vervuld. We gaan verder genieten. Van bijvoorbeeld de geweldige oversteek van de Etang de Thau. Geweldige ruimte om je heen. Je krijgt gewoon zin om midden in de etang het anker uit te gooien en dan de boel maar de boel te laten. Maar het is er wel bakken en braden. We varen dus maar door. We moeten even stoppen voor de brug in Frontignon, maar gebruiken deze tijd voor de koffiepauze en bezoekje aan de het dorp. We meren na passage van de brug af achter de gemotoriseerde zwenkbrug van Villeneuve le Maquelone. Daar eten we natuurlijk buiten met een prachtig 360 graden panorama en wordt Fini getracteerd op een geweldige zonsondergang. De brug staat om half negen 's avonds permanent open dus we kunnen niet meer naar de zee wandelen. Dat is dus iets voor morgenvroeg.
Zondag, 8 juli 2007

dag 55



We gaan naar het strand van Villeneuve le Maquelone. Net echt. Compleet met handoek, zwembroek, fototoestel, zonnebrandolie, kortom helemaal echt. We gaan ook niet twee kilometer te voet. Nee, we nemen de toeristentrein. En we gaan ook niet naar het strand, we bezoeken eerst een oude middeleeuwse kathedraal. Daarna gaan we weer met de rammel-de-toeristen-hun-nieren-door elkaar-boemel naar het strand. Drinken koffie met warme wafel in een luxe strandtent maar gaan vervolgens terug omdat het bewolkt wordt. En dan ga je met 24 graden niet om half tien aan het strand liggen. De Fransen wel, maar wij niet. We besluiten verder te varen. Het wordt wel steeds warmer. We meren af in Port Ariane in Lattes, omdat dit dicht bij Montpellier ligt. Luxe haven met alles er op en er aan. Moderne bebouwing. Lijkt wel een kopie van Cergy bij Parijs. Alleen lig je in Cergy voor niks en hier voor bijna 20 europese pegels per nacht. We gaan met de fiets naar Montpellier. Prachtige stad. Mondaine boulevards, mooie avenues, gezellige terrassen, chique pleinen, alles is er. We eten 's avonds aan de haven op 25 meter van de boot, maar dat is een misser van de eerste orde. Het slechtste, dat ik tot nu toe in Frankrijk heb gegeten. De tonijn was gortdroog, de peterselie kwam gedroogd uit een potje, kortom waardeloos en jammer van de centen. Kom je er ooit, ga dan maar nooit eten bij het restaurant Ariane aan de rechterzijde als je de havenkom invaart. Aan boord maar zelf een stokbroodje gebakken met echte Franse kaas. Lekker, en niet duur.


Maandag, 9 juli 2007

dag 56


Op het gemakkie naar Aigues Mortes. Daar kunnen we vanaf de westkant maar tussen 13.00 uur en 15.00 uur naar binnen. Dus op tijd weg. In de regen. Dat is weer eens wat anders. 's Middags klaart het op en wordt het weer goed warm. Als we afmeren in Aigues Mortes ontmoeten we de doedelzakspelende Schot weer. Hij heeft pech aan een van de twee motoren. We bezoeken natuurlijk de omwalling van de oude stad. Heel leuk om te doen en zeer veel mogelijkheden om wat kiekjes te schieten. Later in de middag steekt de Mistral de kop op. Dat betekent dat we met 24 graden buiten en zonnetje erbij niet op het achterdek kunnen eten, want alles waait zo ongeveer weg. Dus moeten we binnen de maaltijd nuttigen bij 33 graden uit de wind. Maar het is toch lekkere stoofpot. Ik ben nog op zoek geweest naar de Schot om hem zo mogelijk te helpen, maar hij al is met de boot op een motor uit de haven vertrokken. 20 euro, vertelde hij, was toch wat veel voor een overnachting en als je jaren onderweg bent, kan ik me dat ook nog wel voorstellen. Maar voor hier is het een normale prijs.