Terug in Maastricht

Zondag, 16 september 2007: dag 125, Namen

Om gezondheidsredenen geen spek met ei deze morgen. In het kader van Meer bewegen voor Ouderen slenteren we over de zondagse rommelmarkt langs het water en spelen het klaar om niks te kopen. We pikken en passant een Belgische vlaai mee met de naam Delicieux, omdat we geen spek met ei gehad hebben. Zo leven we volgens het Yin-Yan principe, blijft dus alles in evenwicht en is iedereen tevreden. Na de middag gaan we weer de stad in. Veel muziek en folklore. Bij de kathedraal kunnen we genieten van een strijd tussen 2 groepen Echasseurs oftewel steltlopers. De regels zijn simpel. Wie de grond raakt met zijn voeten is af. Er mag alleen met de stelt worden geschopt of gewrikt om iemand neer te krijgen. Kinderen ( vanaf 12 jaar) worden, mede vanuit veiligheidsoogpunt het eerste aangepakt. Wat aanvankelijk begint als een grappig kleurig tafereeltje ontpopt namelijk zich tot een vervaarlijke titanenstrijd. Pure kracht, lef, behendigheid, samenwerking, oog voor de hele situatie, taktiek en incasseringsvermogen zijn de steekwoorden. Er zijn natuurlijk de nodige heftige valpartijen. Uiteindelijk duurt het meer dan anderhalf uur, voordat de grote winnaar bekend is. Sta maar eens, zonder rustpauze, zolang op stelten, terwijl anderen proberen je onderuit te halen. Schitterend, spectaculair en spannend schouwspel dus.. Na afloop bezoeken we nog diverse podia met lekkere muziek. Dachten we dat we na 4 dagen alles gezien hadden, mooi niet dus. We ontdekken weer nieuwe straten en pleinen waar feest is. Rock, blues, techno, sing-a-songwriters, pop, fanfares, Zuidamerikaanse en Afrikaanse klanken, zangkoren, eenmansorkestjes, Waalse volksmuziek, familiespellen, folklore, Waalse gerechten, waterpijprooktenten, kitsj-kramen, alles is er. Geweldig. Een groep, die wel de Waalse variant van de Maastrichtse groep Ziesjoem kon zijn, oogst enorm veel succes bij de massaal meezingende toeschouwers. In een restaurantje vraag ik een typisch Waals gerecht. Dat blijkt D'jote te zijn. Gewoon een stampot boerenkool met spek, braadworst en mosterd. Het was niet echt geweldig, maar dat kan ook eigenlijk niet tijdens zo'n feest. Na de daverende slotact van een Joe Cocker-sound-a-like zanger gaan we, na een lange dag, deze keer (rond middernacht) eens wat vroeger naar huis. Morgen is de laatste dag van het feest.


Maandag, 17 september 2007: dag 126, Namen

We worden lekker wakker geschud, door een geschifte kapitein, die dacht dat hij waterskiërs achter de boot had hangen. 't Ziet er allemaal flink bewolkt uit buiten. En dat zal de hele dag zo blijven. In de namiddag gaan we weer lekker feesten in Namen. Het is de laatste dag van de Waalse Feesten. Het feestgedruis is ook iets minder. Een aantal podia zijn al verdwenen. Maar er blijft nog genoeg muziek over. Er klinkt vandaag heel veel accordeonmuziek. Leuk voor de iets oudere inwoners. Er is een grote Jeu de Boulewedstrijd. Dat is altijd aardig om naar te kijken. Gespeeld wordt op de met zand bedekte keien. Als je goed kijkt, zie je ook wel eens een tireur missen. Mijn hemeltje, hogeschool boulen zullen we maar zeggen. Grappig is dat de verliezers en het winnende team elkaar na de wedstrijd kussen. Lijkt me leuk voor de Maastrichtse boulers. Op het Place d'Armes immiteert een hele mooie dame Jennifer Lopez. Aardig om te zien en leuk om te horen. Als afsluitende act gaan we weer kijken naar een optreden van de Midnight Groove met covers van Joe Cocker. De leadzanger heeft een geweldige stem, evenals de echte, aangevreten door drank, nicotine en Little Friends uit de sixties. Er zit een kei achter de drums. De 2 backing vocals mogen er ook zijn. Gewoon een paar mooie vrouwen. Eindelijk eens niet van die draadfiguren, die je tegen het licht kunt houden, om te zien of ze het spiraaltje wel in hebben. En we zitten op de eerste rang met het buffet vlakbij. Dikke pret en meezingen dus. Tot slot nog een bezoekje aan zo'n lekker bruin Belgisch café, waar 2 medammen de zaak runnen. En dan, in een druilerige regenbui, terug naar de boot. Tot groot verdriet van Fini is de frituur aan de brug in Jambes gesloten. Maar toch, een grandioze finale van een geweldig feest. Wallonië, bedankt, het was groots en we hebben ervan genoten. Jullie zien ons zeker weer een keer terug op het feest. Morgen gaan we verder. Dat we naar Maastricht gaan is zeker, wanneer we aankomen echter niet.


Dinsdag, 18 september 2007: dag 127, Luik

Op naar Luik. Aanvankelijk varen we in de stromende regen, later nog af en toe in een miezerig buitje. We sloffen in ieder geval met schutten. We kunnen elke keer binnen een kwartier meeliften met een beroepsschip. We meren rond 5 uur af in Luik. We nuttigen in de geheel vernieuwde brasserie enkele Leffetjes. We eten aan boord en hebben geen zin meer om de stad in te gaan. Dat doen we morgen.


Woensdag, 19 september 2007: dag 128

Na het ontbijt gaan we lekker even wandelen door Luik. De stad ontwikkelt zich geweldig. Iemand die Luik alleen kent van tien jaar geleden, weet niet meer wat hij ziet. Gezellige straten, pleinen, winkels en galerijen, veel cultuur, leuke bruine cafè's, kortom, je komt er de dag wel door. We bezoeken de St. Pauls Kathedraal en de gerestaureerde kerk van St. Barthlemy (met de beroemde doopvont). Beiden zeer de moeite waard. Daarna gaan we lunchen in een bruine kroeg op het Place St. Lambert. Aanvankelijk willen we helemaal niet eten. Ik wordt echter weer verleid door de menukaart, die Luikse ballen aanbiedt. Daar gaan we weer. Voor 7,70 euro krijgen we een uitzondelijk goede schotel met 2 lekkere gehaktballen op z'n Luiks, gebakken aardappeltjes met schil en knapperig verse, gegarneerde sla. Fini krijgt de schotel in ieder geval niet op. Maar het is smullen. Deze kroeg wordt genoteerd in het café-met-zeer-goede-keuken-geheugen. Ja sorry, hoor Nederlandse kroegbazen en kantinebeheerders, dat prikt natuurlijk, maar hier stelen ze het eten toch ook niet en jullie mogen ook best eens nadenken over de prijs-kwaliteitverhouding.
Dan zakken we weer de Maas af. Bij het beeld van koning Albert gaan we het Albertkanaal op en 17 kilometer later meren we af in Kanne. Daar treffen we op het terras Nol en Jes. Gezellig. Dan komen ook nog onze bootburen John en Lieke ( ja!!! die van de lekkere soep) even langs en dat is toch echt wel even heel gezellig. Dat geeft ook een heel goed gevoel. Bij een goed (en goedkoop) glas Leffe en Geueze alsmede een zeer vriendelijk geprijsde huisgemaakte spaghetti worden de laatste nieuwtjes en grote verhalen uitgewisseld. Net alsof we alweer thuis zijn, maar dan anders. Morgen zakken we echt af naar Nedeland c.q. Maastricht.


Donderdag, 20 september 2007: dag 129, Maastricht

Rond half elf verlaten we de haven van Kanne. Bij de sluis van Ternaayen kunnen we na een kleine 20 minuten al naar beneden. Lekker snel geschut dus. Terug in Nederland. Dat is een goed gevoel. Terug in ons mooie Maastricht is nog een beter gevoel. Terug in de haven, bij onze eigen kinderen, kleinkinderen, vrienden en bekenden, gezond en wel, zonder grote motorstoringen, na een geweldige fijne reis geeft een extra kick. Om de goden gunstig te stemmen, drinken we direct na het afmeren een neut. Carla, onze beschermengel voor deze reis, krijgt zeker een extra kaarsje. De boot opruimen komt nog. Eerst eens eventjes vrienden en bekenden terugzien na meer dan 4 maanden. Nog even, nee, heel héééééééééél lang lekker nagenieten.



Slotakkoord

Mijn lang gekoesterde wens om met een eigen boot te varen op het Canal de Midi is vervuld. Mede dank zij medewerking en inspanning van Fini Smeets. Frankrijk is een fijn land om te varen, maar in het Zuiden varen is toch wel heel bijzonder. We hebben samen enorm veel gezien, beleefd en een overweldigend aantal indrukken opgedaan. Prachtige steden en knusse dorpjes bezocht. Al mijn plannen en wensen zijn gerealiseerd. We hebben geweldige foto's en een reisverhaal om onze herinnering te ondersteunen en om nog lang van te genieten.

We hebben veel leuke mensen van allerlei nationaliteiten ontmoet.

Wij willen met name het allerbeste en nog veel vaarplezier toewensen aan:

Bart Halve en Marianne uit Den Hoorn,

Tony en zijn Lady van de ''Pipers Dream'' uit Schotland,

Veronique Hirson, Jerôme, Luc en Thomas uit Monthermé

George en Josette Lacôte van de ''Titou II'' uit Roanne,

Phil en Deb Bunce van de ''Erjoh'' uit Australië,

Reina en Huib van de ''Vatodor'' uit Dordrecht,

Barbara en Rolf van de ''Barbara'' uit Sleeswijk-Holstein,

Jan Boon en zijn compaenen Marina, Tineke en Kees,

Eef en Cees, die wij hebben ontmoet St. Gilles. Voor Cees hopen we vurig op een goede afloop van een vervelende kwaal.

Lieve mensen, ik zou jullie allemaal nog wel een keer willen ontmoeten.

Dank aan alle lezers van deze weblog voor de belangstelling en de leuke reacties.
Ik hoop dat jullie een beetje hebben meegekregen en hebben meegenoten onze ervaringen.
Dank je wel kindertjes, dat jullie op onze centen, het huis en de auto hebben gepast.
Het allerbeste en tot ziens

Dank je wel Frankrijk en de Fransen voor de gastvrijheid en het plezier.

Vanaf de Kobold uit Maastricht:
het allerbeste en hopelijk tot een volgende keer.

Fini en Rob